Το καλοκαίρι, οι πρόσκοποι μας ηλικίας 15-18 , πραγματοποίησαν την καλοκαιρινή τους εκδρομή για 13 ημέρες στα Ζαγοροχώρια-Ιωάννινα-Κάλαμο . Φορώντας το μαντήλι τους και το σακίδιο στη πλάτη πέρασαν από πολλά χωριά-πόλεις όπου τα μάτια τους φωτογράφισαν νέες εικόνες και το σώμα τους γέμισε με εμπειρίες.
Η Χριστοφόρα, πρόσκοπος της 3ης Κοινότητας Αγίας Παρασκευής, διηγείται με το δικό της τρόπο τα όσα έζησε αυτές τις ημέρες....
Χαράματα Παρασκευής κι ο ήλιος ακόμα κοιμόταν, εμείς όμως ήμασταν ξύπνιοι και ομολογουμένως ενθουσιασμένοι. Αφού περάσαμε στον λαιμό τα μαντήλια μας, φορτωθήκαμε τα σακίδια στην πλάτη και με χαμόγελα η δεκατριήμερη περιπέτειά μας ξεκίνησε. Τις επόμενες δύο εβδομάδες που μας περίμεναν θα τις περνάγαμε προσκοπικά. Αυτό σημαίνει ότι σχεδόν κάθε βράδυ θα στήναμε σε διαφορετικό μέρος τις σκηνές μας. Τις πρώτες νύχτες σε κάποιο Ζαγοροχώρι, μετά στη Δρακόλιμνη, στην Κόνιτσα, στην προσκοπική λέσχη Ιωαννίνων, στο δημοτικό σχολείο Αγρινίου και τέλος στις πανέμορφες παραλίες του Καλάμου.
Μας περίμεναν όμως και μεγάλες πορείες μέσα σε κάποιο πανέμορφο δάσος με ψηλά δέντρα, έντονη βλάστηση και ίσως και κάποια νεράιδα πίσω από κανά λουλούδι που αν την έβλεπες θα σου έκλεινε το μάτι. Το rafting, οι βουτιές στο ποτάμι που ψάρευε η ίδια η βασίλισσα, η κωπηλασία στη λίμνη των Ιωαννίνων και το κολύμπι στα παγωμένα νερά των πηγών του Βοϊδομάτη και των Κολυμπήθρων ήταν αξέχαστες εμπειρίες και εμείς τυχεροί που τις ζήσαμε.
Οι γνώσεις που πήραμε από τις έρευνες που κάναμε πάνω στα τοπικά επαγγέλματα (με κύρια τους Βικογιατρούς και τους αργυροχόους)είναι πολύτιμες. Όμως δεν είναι μόνο αυτά ο προσκοπισμός αλλά και άλλα τόσα. Οι νύχτες που έχουμε για συντροφιά τα αστέρια να μας σκεπάζουν όσο τραγουδάμε γύρω από τη φωτιά, τα γέλια που αντηχούν επειδή κάποιος έκανε ένα πετυχημένο αστείο, η ομαδική γκρίνια μετά από ώρες περπατήματος ότι πονάνε τα πόδια μας, το τρίψιμο της κατσαρόλας όταν από απροσεξία μας "πιάνει" το φαγητό, τα ξενύχτια τα βράδια που το φως του φεγγαριού σε μαγεύει και σε κρατάει ξάγρυπνο, οι επισκέψεις σε μουσεία ή μοναστήρια, οι ομαδικές αγκαλιές για να εμψυχωθούμε, οι θεές που όχι μόνο σου κόβουν την ανάσα αλλά κάνουν και τα πόδια σου να τρέμουν, οι υποσχέσεις της τελευταίας μέρας πως "όχι δεν χωριζόμαστε".
Προσκοπισμός είναι όλα τα γλυκά βάσανα που απ' όσο φαίνεται δε χορταίνεις και αναζητάς την επόμενη εκδρομή για περισσότερα. Αυτό όμως που είναι το πιο σημαντικό, το πιο όμορφο, σε μια εκδρομή, είναι η αλληλεγγύη και η ομαδικότητα. Πριν τη Μεγάλη Δράση Υπαίθρου ήμασταν απλά 13 ψυχές που γνωρίζονταν μεταξύ τους. Πλέον είμαστε μια γροθιά, μια - προσκοπική - οικογένεια..
Ραντεβού το Οκτώβρη, λοιπόν, αδέρφια μου..
Δημ/ση : 5/10/2016
