Το τελευταίο διάστημα και για όσο η επικαιρότητα «επέβαλε», γίναμε όλοι μάρτυρες της «ανακάλυψης» του σχολικού εκφοβισμού.
Για άλλη μια φορά, η κοινωνία μας αντέδρασε με έκπληξη, με τρόμο ενίοτε και με υστερία σε ένα φαινόμενο που υπήρχε και υπάρχει αλλά, «στρουθοκαμηλίζοντας», ισχυριζόμαστε όλοι ότι συμβαίνει «κάπου αλλού».
Ξαφνικά, αντιληφθήκαμε ότι στα σχολεία υπάρχει το bullying…
Ξαφνικά, μάθαμε ότι στα σχολεία υπάρχουν οι «μάγκες», οι «νταήδες» αλλά και τα «ούφο» και τα «φυτά». Τους δώσαμε δε και όρους αστυνομικού ρεπορτάζ: τα «θύματα» και οι «θύτες».
Για άλλη μια φορά, ασχοληθήκαμε με το φαινόμενο, όσο τα φώτα της δημοσιότητας ήταν στραμμένα πάνω του… όσο υπήρχε «αίμα», απαραίτητο συστατικό των «πωλήσεων» διαφόρων «προϊόντων».
Όμως, η καθημερινή πραγματικότητα μας ξεπερνά όλους.
Και το χρωστάμε στα παιδιά μας να την αντιμετωπίζουμε κατάματα. Με απλά λόγια και σταράτα.
ΝΑΙ το bullying είναι φαινόμενο που έχει βαθιές κοινωνικές αιτίες. Όμως, μέχρι να εκλείψουν αυτές οι κοινωνικές αιτίες, τι κάνουμε; Πώς προφυλάσσουμε τα παιδιά που τώρα ζουν μια τέτοια κατάσταση;
ΝΑΙ το bullying ενισχύεται από την βία που προβάλλεται από τα ΜΜΕ, από τις κινηματογραφικές ταινίες, από τα παιχνίδια που παίζουν τα παιδιά μας στον Η/Υ. Όμως, μέχρι να εκλείψει αυτή η βία, πώς παρεμβαίνουμε στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας ώστε να αντιστέκονται σε αυτά τα κελεύσματα;
ΝΑΙ το bullying γιγαντώνεται σε σχολεία υποβαθμισμένα, σ’ ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν προάγει την ΠΑΙΔΕΙΑ, με εκπαιδευτικούς-ανεκπαίδευτους για να αντιμετωπίσουν τέτοια φαινόμενα. Όμως, μέχρι να αναβαθμιστούν τα σχολειά μας και το εκπαιδευτικό σύστημα μέχρι να «εκπαιδευτούν» οι εκπαιδευτικοί μας, θα αφήσουμε τα παιδιά μας να «παιδεύονται» σε κλίμα εκφοβισμού;
Υπάρχουν άραγε «χρυσές συνταγές» που τις ακολουθείς και αντιμετωπίζεις τέτοια δυσεπίλυτα προβλήματα; Όχι βέβαια.
Υπάρχουν όμως κάποια βήματα που νομίζουμε ότι μπορούμε να κάνουμε…
Το πρώτο βήμα είναι να παραδεχθούμε ότι το φαινόμενο υπάρχει και στο σχολείο μας ή μπορεί ανά πάσα στιγμή να υπάρξει. Ναι! Υπάρχει ή μπορεί να υπάρξει στο σχολείο που είμαστε δάσκαλοι ή καθηγητές, στο σχολείο που συμμετέχουμε στο Σύλλογο Γονέων. Όχι βέβαια διογκώνοντας την κάθε πράξη δράσης-αντίδρασης μεταξύ παιδιών που θα βλέπουμε μπροστά μας, ονοματίζοντας έντρομοι κάθε πείραγμα ως bullying, αλλά-τουλάχιστον- να μην κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τις περιπτώσεις παιδιών που μπορεί να γίνονται εύκολα στόχοι ενός τραβηγμένου πειράγματος ή παιδιών που εκφράζουν μια έντονη επιθετικότητα.
Το δεύτερο βήμα είναι να πούμε ανοικτά και καθαρά ότι, όσο και να «βοηθήσουμε» οι Σύλλογοι Γονέων, όσο και να στείλει ψυχολόγους το Υπουργείο Παιδείας, το κύριο βάρος πέφτει στις πλάτες των εκπαιδευτικών. «Ανεκπαίδευτοι» ή μη, οι εκπαιδευτικοί είναι παρόντες στο σχολείο καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας και οι συνθήκες τούς καλούν να είναι παρόντες επί της ουσίας, με το βλέμμα, τα αυτιά και την ψυχή του ΔΑΣΚΑΛΟΥ.
Το τρίτο βήμα είναι να συνεργαστούν οι Εκπαιδευτικοί με τους γονείς, έστω αυτούς που συμμετέχουν στους Συλλόγους Γονέων, ξεπερνώντας πάσης φύσεως «κοινωνικούς αυτοματισμούς» που μπορεί να έχουν εξελιχθεί ανά σχολείο.
Από κοινού και ο καθένας χώρια:
Μπορούμε να ανασηκώσουμε τις «κεραίες» μας για να πιάνουμε κάποιες καταστάσεις που «παίζουν» μέσα στην αίθουσα, στο διάλλειμα, σ’ ένα πάρτυ, σε μια εκδρομή, στις συναναστροφές των παιδιών μας.
Μπορούμε να απευθυνθούμε σε φορείς που έχουν την δυνατότητα να οργανώσουν κάποιες παρεμβάσεις ανάλογα την περίπτωση (π.χ. το «ΑΡΓΩ» στην πόλη μας ή o Συμβουλευτικός Σταθμός Νέων της Β΄ θμιας Εκπαίδευσης που στεγάζεται στο 4ο ΓΕΛ).
Μπορούμε να στηρίξουμε τα παιδιά στο να εκφραστούν μέσα από ομάδες δημιουργικής απασχόλησης: να αναπτύξουν οι εκπαιδευτικοί τις συμμετοχές στα προγράμματα εξωσχολικών δραστηριοτήτων που διοργανώνονται με ευθύνη των Διευθύνσεων Εκπαίδευσης (πολιτιστικά, περιβαλλοντικά, αγωγής υγείας κλπ), να αναπτύξουν οι Σύλλογοι Γονέων τα προγράμματα δημιουργικής απασχόλησης που διοργανώνουν σε συνεργασία με τον Δήμο (π.χ. αθλητικές ομάδες, θεατρική παιδεία κ.α.), να στηρίξουμε τα παιδιά μας να εκδώσουν εφημερίδα ή περιοδικό ή οτιδήποτε άλλο θέλουν. Και να στοχεύουμε να συμμετέχουν όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά.
Ας αξιοποιήσουμε τις κλειστές βιβλιοθήκες των σχολείων…
Ας δημιουργήσουμε ομάδες –ει δυνατόν ανά τμήμα με μείξη των μαθητών- που να ασχοληθούν τα παιδιά με ότι τα εμπνέει.
Ας τους δώσουμε ερεθίσματα να αποδεχθούν το «διαφορετικό» φέρνοντας σε επαφή το σχολείο μας με ειδικές ομάδες παιδιών.
Και το κυριότερο…
Ας σταματήσουμε να τους μιλάμε, χωρίς να ακούμε
Ας μάθουμε να τα ακούμε, χωρίς να μιλάμε
Ας τους περάσουμε το μήνυμα
«ΜΙΛΑ, Η ΣΙΩΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΥΣΟΣ»
Αγ.Παρασκευή 21/04/2015 Το Διοικητικό Συμβούλιο
Ημ/νία Δημ/σης : 21/4/2015
